Dag 5: Crianlarich tot Crianlarich – 7 juli
De B&B uitbaters maken het ons moeilijk. Als we hen laten weten waar we vandaag naartoe trekken, zie ik ze nadenken en diep graven en afwegen en er een detailkaart bijnemen en en en …
Nu is het aan ons om na te denken en af te wegen wat we met die informatie gaan doen. Trekken we ver de Highlands in, of kiezen we voor een kortere rit met een aaneenschakeling van must-see’s?
We zien wel onderweg.
Off we go.
De meeste liggen toch op de eerder door ons gefluoriseerde weg.
verzameling miniwatervalletjes omwille van wat door de eeuwen heen samengerolde steenblokken. Weliswaar betrekkelijk droog, door het goede weer. Ze blijven hier maar met zon en wolken en lekkere rijtemperaturen rondgooien. En we hadden ons mentaal nog zo goed voorbereid op nattigheid.
We kregen van de uitbaters ook nog een adres van een typisch Brits hotel, aan de oevers van een meer, inclusief een geweldig terras met navenant uitzicht. En je kan daar lekker koffie drinken met gebakjes. Gebakjes ? Ahaa. Dat is voor mij. My middle-name is ‘de gebakjesman’. Dus na de droge waterval trekken we rechtstreeks naar de luxueuze hotelterraszetelsmetkussen. We draaien de oprit op en voelen ons onmiddellijk niet thuis. We planten de zijpikkel in de luxueuze parkeerplaats en ook de GSA voelt zich niet thuis; Binnen is het één en al tapis-plein, grote zetels, dikke kussens, hoge plafonds, lusters en enkele mannen die een krant zitten te lezen. Het is er kraaknet en duidelijk van een andere orde dan onze motoroutfits. Can I help you ?
Damn, ze hebben ons gezien. Te laat om te vluchten.
Ik schets het verhaal van de B&B uitbaters, die vol lof waren over dit etablissement en ons hadden aangeraden om even een bezoekje te brengen voor het terras, het uitzicht en de koffie. Oh dear. We don’t serve coffee. Maar maak gerust maar gebruik van ons terras, aan het hotel of aan de waterkant, neem jezelf maar een tasje koffie en op de tafel ernaast vind je gebakjes. Enjoy.
Ik probeer de vraagtekens die rond mijn hoofd opduiken weg te meppen, als waren het ambetante muggen en braaf trekken we in de richting van de koffie- en gebaktafel. Keuze genoeg uit verschillende smaken koffie, keuze genoeg uit een stuk of 12 gebakjes en koekjes. We houden het beleefd en proberen maar 1 smaak koffie en 3 soorten gebak, en trekken dan naar het terras. Langsheen de fauteuils, langsheen de krantenlezers en over een nog dikkere tapis-plein. En nog voelen we ons niet thuis.
Na een kwartiertje horen we de roep van de Highlands en ruimen ons boeltje bij-elkaar om hetzelfde traject in omgekeerde richting af te leggen. We zeggen dag tegen de kranten. En de kranten zeggen vrolijk dag terug. Aan de receptie haal ik m’n portefeuille boven, maar die handeling activeert enkel twee handjes die in mijn richting beginnen wuiven. Een 20secondengesprek later is het duidelijk dat we hier echt niet moeten betalen. ‘U heeft uw eigen koffie moeten uitschenken, meneer, daar hoeft u absoluut niet voor te betalen’. Ik geef haar een kus op haar voorhoofd, een tik op haar antiek achterste en we trekken terug naar de GSA, die al kwispelend laat weten dat hij dit onroerend goed snel wil verlaten.
De volgende halte is een whiskey distilleerderij. Nog wat onder de indruk van de vorige koffie-ervaring, zijn we hier eveneens onder de indruk. Niet van de distilleerderij, maar van het aantal personen dat uit één bus kan stappen. En die schuiven net aan de ingang aan, op het moment dat wij de motorspullen in de koffers hebben gestoken. Bye-bye bezoekje. Daar gaan we echt niet achter huppelen. Dus trekken we maar weer naar de motorkoffers en grabbelen de inhoud daarvan terug bij elkaar.
Highlands here we come
Dedju dedju. Ik stop met daarover te schrijven zulle.
Schotland is zo’n beetje teveel aan het opscheppen over zichzelf, vind ik. En jezelf zo alle dagen laten zien aan de toeristen hoeft nu ook niet echt. Jongens, wat een showland is me dat. Ma zo ne stoeffer! OK, het is dan wel mooi en uniek, maar enige vorm van bescheidenheid zou wel gepast zijn. Maar neen … altijd maar pronken en showen. Genoeg voor mij. Ik stop ermee.
Dus voila, daar zijn we ook weer vanaf. Dat is weer een zorg minder om over te schrijven.
We rijden natuurlijk weer veel te lang, in dat pronkerige landschap, maar slagen er toch in om tegen een 18u terug in onze B&B te raken. Flink op tijd om te douchen, te gaan aperitieven en om ons voor de laatste keer te laten verrassen door eten wat we niet kennen. Kortom … hagis, here we come.
Nadien inpakken, verslag in elkaar boksen en bed in.
Morgen verlaten we het Schotse pand.
En gelijk ook het Schotse land.
Grtz Marc
Respect 
Verdikke dat gaat weer te vlug gedaan zijn. 
